Autor książki przedstawia proces starzenia się jako nie tylko pogorszenie wydolności narządów i układów, zmniejszenie sprawności fizycznej, lecz także zmiany psychologiczne i zmiany uwarunkowań społeczno-socjalnych, które pociąga za sobą wiek emerytalny połączony często ze zmianą statusu rodzinnego i społecznego. W swych rozważaniach nawiązuje wielokrotnie do charakteryzującej okres starości wielochorobowości, szczególnie w odniesieniu do chorób cywilizacyjnych, podkreśla też rolę stylu życia w procesie starzenia się. Omawiając psychologię starzenia się, przedstawia różne postawy, jakie mogą prezentować osoby starsze wobec swej starości, oraz formy adaptacji do starości. Analizuje rolę osobowości, wprowadza pojęcie i znaczenie kryzysu w kształtowaniu osobowości, ale też zwraca uwagę na jego negatywne skutki. Głównym zadaniem jest akceptacja własnego starzenia się, w czym pomocne są: utrzymanie niezależności i kontroli nad własnym życiem, aktywność edukacyjna podtrzymująca sprawność umysłową i pozwalająca na rozwijanie zainteresowań, aktywne pełnienie funkcji społecznych, a także bogata duchowość, wspierana niekiedy zaangażowaniem religijnym. Trzecim omawianym zagadnieniem jest płaszczyzna społeczno-socjalna, obejmująca również sferę ekonomiczną, oraz funkcjonowanie systemu opieki zdrowotnej i socjalnej, które – jak opisuje Autor – w systemie polskiej ochrony zdrowia nie dają satysfakcjonującego poczucia bezpieczeństwa polskim seniorom. Podsumowując, książka profesora Zbigniewa Szybińskiego jest dogłębną analizą starzenia się i starości, podkreślającą wielopłaszczyznowy charakter tego procesu i wieloczynnikowe uwarunkowania jego przebiegu. Z recenzji dr hab. n. med. Anny Skalskiej, prof. UJ

Prof. dr hab. n. med. Zbigniew Szybiński (ur. 6.02.1932 r.) jest specjalistą w zakresie chorób wewnętrznych, endokrynologii i medycyny nuklearnej. Pełnił funkcję kierownika Kliniki Endokrynologii Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum, dyrektora Instytutu Medycyny Wewnętrznej Akademii Medycznej w Krakowie, kierownika Ośrodka Naukowo-Badawczego w Busku-Zdroju oraz kierownika Ośrodka Współpracującego z WHO przy Klinice Endokrynologii w Krakowie (2008–2012). W 2005 roku był koordynatorem regionalnym Programu DEPLAN. W latach 1980–1989 redagował czasopismo „Endokrynologia Polska”. Od 1992 do 2016 roku przewodniczył Polskiej Komisji ds. Kontroli aburzeń z Niedoboru Jodu. Jego obszerny dorobek naukowy obejmuje 264 prace badawcze, 31 poglądowych oraz 5 książek. Odbył liczne staże i wizyty zagraniczne, między innymi w Hammersmith Hospital w Londynie, w ośrodkach medycyny nuklearnej w USA w ramach Project Hope i w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (IAEA) w Wiedniu. Zatrudniano go jako eksperta Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej w Connaought Hospital we Freetown, Sierra Leone, oraz Kotha Baru, Malezja. Jest członkiem korespondentem Królewskiego Towarzystwa Farmaceutycznego w Madrycie oraz przedstawicielem Polski w Międzynarodowej Komisji ds. Kontroli Zaburzeń z Niedoboru Jodu – CCIDD (od 2014 roku Iodine Global Network – IGN).